10.26.2009

Μικελάντζελο Μερίζι Καραβάτζιο (Michelangelo Caravaggio)

Ο Μικελάντζελο Μερίζι από το Καραβάτζιο αποτελεί ξεχωριστή περίπτωση στην ιστορία της τέχνης. Είναι ο μεγάλος καλλιτέχνης που στα 41 μόλις χρόνια της ζωής του κατάφερε να επηρεάσει όσοι λίγοι την τέχνη του καιρού του, να τον θαυμάσουν, να τον μιμηθούν, μα και να τον φθονήσουν και να τον καταδιώξουν.


Φύση θυελλώδης και ριζοσπαστική, νατουραλιστής μα και θρησκευτικός ζωγράφος, εξέφρασε την εποχή της Αντιμετρρύθμισης με τη μεγαλύτερη ίσως δύναμη και αυθεντικότητα από οποιονδήποτε σύγχρονό του, και χαρακτηρίστηκε ήδη όσο ζούσε «διαβολική ιδιοφυΐα».

Δεν είχε μαθητές, μα η επιρροή του στη ζωγραφική είναι τεράστια, καθώς έστρεψε το βλέμμα των καλλιτεχνών αδιαμεσολάβητα προς τη Φύση και τον άνθρωπο. Το καλλιτεχνικό του παράδειγμα ακολούθησαν δεκάδες σημαντικοί ζωγράφοι, οι οποίοι ονομάστηκαν «Καραβατζίστι».

Aρχισε τη σταδιοδρομία του ως ζωγράφος λυρικών και κομψών ρωπογραφιών, με πίνακες Τσιγγάνων, μουσικών και χαρτοπαικτών οι οποίοι συναρπάζουν με την ομορφιά και την ακρίβεια των νατουραλιστικών τους λεπτομερειών. Εξελίχθηκε όμως στο σημαντικότερο θρησκευτικό ζωγράφο της εποχής του, δημιουργώντας μια νέα ρωμαιοκαθολική τέχνη με ρίζες βαθιές στη συγκαιρινή του πνευματικότητα της Αντιμεταρρύθμισης.

Ο πλέον διάσημος ζωγράφος στην Ιταλία και ονομαστός σε όλη την Ευρώπη, ενέπνεε επίσης φόβο λόγω της δύστροπης και ιδιόρρυθμης προσωπικότητάς του. Καυχιόταν για την πρωτοτυπία του και χλεύαζε την εξουσία· ήταν ατρόμητος και εριστικός, και το 1606 σκότωσε έναν άντρα, περνώντας έτσι τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην εξορία.

Το μεγαλύτερο χάρισμά του ήταν η ενσυναίσθηση, το γεγονός ότι έδωσε στη θρησκευτική αφήγηση νιότη και σφρίγος και μέσω αυτών, όπως και μέσω της ακαταμάχητης προσωπικότητάς του, είναι που το έργο του βρίσκει τόσο άμεση ανταπόκριση στη σύγχρονη εποχή.
Oμως, παρ’ ότι υπήρχαν φορές που η θρησκευτική τέχνη του Καραβάτζιο σόκαρε τους συγχρόνους του, σε ένα βαθύτερο επίπεδο βρίσκεται σε αρμονία με την πνευματικότητα του 16ου αιώνα. Αντανακλά το πάθος του αναζωογονημένου καθολικισμού, η μελαγχολική της σκοτεινιά εν τούτοις υποδηλώνει τόσο τον τρόμο του ατόμου και τις ανησυχίες μιας εποχής πνευματικής κρίσης όσο και την κατάρρευση της οικουμενικής πίστης.

Ζωγράφιζε με μεγάλη ταχύτητα, χωρίς προπαρασκευαστικά σχέδια και χρησιμοποιώντας μοντέλα εκ του φυσικού, τα οποία απεικόνιζε απ' ευθείας στον καμβά. Λεπτομερείς έρευνες πάνω σε πίνακές του, φανερώνουν πως απουσίαζαν ίχνη σχεδίου, ενώ χρησιμοποιούνταν μόνο κάποιες αδρές χαράξεις, κυρίως για τον καθορισμό της σύνθεσης και της θέσης των μοντέλων. Θεωρείται πως η χρήση ζωντανών μοντέλων αποτελούσε βασικό συστατικό στοιχείο για το ρεαλισμό που αναζητούσε να αποδώσει.

Μετά το θάνατό του, η φήμη του εξασθένισε γρήγορα και το όνομά του ουσιαστικά εξαφανίστηκε από καταλόγους. Ο πρώτος του βιογράφος ήταν ο ζωγράφος Τζιοβάνι Μπαλιόνε, ο οποίος δεν έτρεφε συμπάθεια προς το έργο του. Πολλοί από τους πίνακές του αποδόθηκαν σε άλλους ζωγράφους, ενώ παράλληλα έργα που δεν του ανήκαν αποδόθηκαν σε αυτόν.

10.17.2009


Όλοι γνωρίζουμε ότι δουλειά των πελαργών είναι να μεταφέρουν τα νεογέννητα. Το ερώτημα είναι, όμως, από πού έρχονται αυτά τα μωρά;
Για να βρούμε την απάντηση πρέπει να ταξιδέψουμε στη στρατόσφαιρα!!!
Εκεί θα δούμε τα σύννεφα να φτιάχνουν μωρά!

Ο Gus, είναι ένα μοναχικό γκρίζο συννεφάκι, υπεύθυνο για την δημιουργία των "επικίνδυνων" μωρών.

Κροκόδειλοι, σκατζόχοιροι, κριάρια, καρχαρίες...

Όλα αυτά τα μωρά που έφτιαχνε το γκρίζο σύννεφο ήταν αξιαγάπητα αλλά δύσκολα στην μεταφορά τους από το πελαργό Peck, πιστό φίλο του Gus. Καθώς περνάει ο καιρός οι "επικίνδυνες" δημιουργίες αυξάνονται και οι συνθήκες εργασίας του Peck δυσχεραίνουν
όλο και πιο πολύ!



Τι θα κάνει ο Peck; Πώς θα χειριστεί το παράξενο αυτό φορτίο και πώς θα αντιμετωπίσει το καλλιτεχνικό ταπεραμεντο του Gus;


Κάνε κλικ εδώ για να μάθεις πώς εξελίσεται η ιστορία των δύο φίλων.











Άλλες ταινίες μικρού μήκους της Pixar:

Η μάθηση δεν σταματά ποτέ

Στην όγδοη δεκαετία της ζωής του, με άφθαστο νεανικό ζήλο, ο κ. Δημήτρης Δόστιν, από τη Σκοπιά της Φλώρινας, επιμένει να τηρεί κατά γράμμα το «γηράσκω αεί διδασκόμενος»: εδώ και τρία χρόνια, παρακολουθεί ανελλιπώς την εργαστηριακή διδασκαλία και πρακτική, στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας, στη Φλώρινα.

«Οι συμφοιτητές μου με φωνάζουν παππού: παππούς και προπάππους τους είμαι εγώ γι΄ αυτούς, καλά παιδιά είναι όλα τους.Το ίδιο και οι καθηγητές μου, που μου λένε “ωραία ζωγραφίζεις”»


Το ξεκάθαρο κίνητρό του, η επιθυμία του να εμπλουτίσει περαιτέρω τις γνώσεις του πάνω στο αντικείμενο, ήταν αρκετό. «Παλαιότερα είχα πάρει και κάποια, λίγα, μαθήματα στον Καναδά. Τώρα, όμως, που, ως συνταξιούχος, έχω και χρόνο ελεύθερο, θέλω να συνεχίσω ακόμα πιο σωστά τους πίνακές μου. Αυτόν τον καιρό φτιάχνω φιγούρες αθλητών που έτρεχαν στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έχω κάνει και την Κλυταιμνήστρα και την Ωραία Ελένη. Μ΄ αρέσει αυτή η θεματολογία από τη μυθολογία...».

Στα νιάτα του ο κύριος Δημήτρης, πατέρας τριών παιδιών, άλλαξε διάφορες δουλειές, απασχολήθηκε κυρίως ως γεωργός, αλλά και ως τσαγκάρης και σερβιτόρος.
«Νεώτερος, είχα δημιουργήσει και πολλούς πίνακες, έχω πουλήσει κι έργα μου, έχω κάνει και έκθεση. Αλλά, δυστυχώς, το σπίτι μου κάηκε και η συλλογή μου καταστράφηκε, τίποτα δεν απέμεινε...», θυμάται και παράλληλα ο νους του ανατρέχει στη γυναίκα του, που πέθανε. Έκτοτε, ο 80χρονος καλλιτέχνης αφοσιώθηκε στην άλλη μεγάλη αγάπη του, στο καβαλέτο και στα χρώματα.

10.15.2009

Τι διαβάζουμε αυτές τις ημέρες;

Ήταν ο παππούς. Όταν τέλειωνε τη μελέτη του, έψελνε σε μια παράξενη γλώσσα που τη λένε βυζαντινή. Μετά ο παππούς ήρθε στη τζαμωτή, μας πήρε στην τραπεζαρία και μας έδωσε φάμε καρύδια με μέλι. Όταν η Μυρτώ ζήτησε και τρίτη φορά να της γεμίσει το πιατάκι, ο παππούς είπε:



- Μυρτώ, τι προτιμάς; Κι άλλα καρύδια ή να σου διηγηθώ ένα μύθο;

- Φυσικά, καρύδια – απάντησε εκείνη. Αφού ο μύθος δεν τρώγεται.

Ο παππούς μας δεν μοιάζει με τους παππούδες των άλλων παιδιών. Είναι ψηλός, περπατάει κρατώντας ένα καλάμι και δεν καμπουριάζει καθόλου. Όλοι στο νησί τον λένε «Ο ΣΟΦΟΣ». Ξέρει όλον τον Όμηρο απέξω. Ποτέ δεν μας λέει παραμύθια για δράκους και βασιλιάδες, παρά μας διηγείται μύθους για τους αρχαίους θεούς και ήρωες.

- Λοιπόν, θα σας πω ένα μύθο, είπε ο παππούς κι άρχισε την ιστορία του Δαίδαλου και του Ίκαρου.

…Ο Ίκαρος, με τα φτερά που του έφτιαξε ο πατέρας του, ο Δαίδαλος, άρχισε να πετά σαν πουλί. Μα πέταξε πολύ ψηλά, σχεδόν κοντά στον ήλιο, κι έλιωσε το κερί που μ’ αυτό ήταν κολλημένα τα φτερά του. Έτσι έπεσε στη θάλασσα και πνίγηκε . Γι’ αυτό το πέλαγος, όπου έπεσε, λέγεται Ικάριον…

Μέσα στο Ικάριο πέλαγος είναι το νησί μας. Τι μικρό που φαίνεται πάνω στην υδρόγειο ! Σα μια μικρή τελεία. Πέρα τ’ άλλα νησιά, κι ύστερα ολόκληρη η Ελλάδα κι οι άλλες χώρες, απέραντες .. Τι όμορφα που θα ’ναι να πετάς! Να ’ναι, ας πούμε, μια βαρετή Κυριακή κι εσύ να λες: δε βάζω τα φτερά μου, να πεταχτώ , μια στιγμή, στην Ιαπωνία ή στην Κίνα ή στην Αφρική, να δω αν τα Γιαπωνεζάκια, τα Κινεζάκια και τα Αραπάκια περνούνε κι αυτά βαρετές Κυριακές; Αν παίζουν κι αυτά κουτσό , σκοινάκι, πεντόβολα;

- Μπορεί στ’ αλήθεια, παππού, να πετάξει καμιά φορά ο άνθρωπος; - ρώτησα.

- Σαχλαμάρες ! – είπε η Μυρτώ.

- Μπορεί. Αν περάσουν πενήντα, ίσως εκατό χρόνια, μπορεί να γίνει κι αυτό. Τώρα έχουμε Γενάρη του 1936, μπορεί ως το Γενάρη του 1986 οι άνθρωποι να πετάνε κοντά στον ήλιο, χωρίς όμως να ξεκολλάνε τα φτερά τους.

- Ούουου, ως τότε τι να το κάνουμε; - λέει η Μυρτώ. Εμείς θα είμαστε γριές κι έτσι κι αλλιώς δεν θα μπορούμε να πετάμε.

Ο παππούς τη μάλωσε πως είναι εγωίστρια. Αν σκέφτονταν όλοι έτσι, δεν θα ’χε γίνει καμία ανακάλυψη στον κόσμο. Οι επιστήμονες δεν θα κουράζονταν να βρουν τούτο ή εκείνο, αφού, ώσπου να τελειοποιηθεί η εφεύρεσή τους, αυτοί θα έχουν πεθάνει.

- Αλλά οι επιστήμονες, κυρία Μυρτώ, σκέφτονται τη ανθρωπότητα κι όχι τον εαυτό τους. Οι ίδιοι μπορεί να μην υπάρχουν, αλλά το όνομά τους μένει αθάνατο .

- Θα ’θελα να γίνω εφευρέτης , λέει η Μυρτώ.

- Αν οι .. εφευρέτες ξέρανε την προπαίδεια όπως εσύ, της είπε ο παππούς, δεν θα γινόταν καμιά εφεύρεση στον κόσμο.



Δεν φανταζόμασταν ότι θα τέλειωνε τόσο άσχημα αυτή η Κυριακή. Ο παππούς άρχισε να ρωτάει τη Μυρτώ το 7x7 κι εκείνη όλο τα μπέρδευε. Επέμενε μάλιστα πως 7x8 κάνει 46 κι ο παππούς θύμωσε .

- Αν δε μάθεις την προπαίδεια απέξω κι ανακατωτά , δεν θα πας ποτέ σου σε αληθινό σχολείο, είπε ο παππούς και μας έστειλε να κοιμηθούμε.

Εγώ πηγαίνω στη δευτέρα κι η Μυρτώ στην Τετάρτη. Δεν πηγαίνουμε όμως σχολείο, μας κάνει ο παππούς μάθημα στο σπίτι. Κάθε χρόνο δίνουμε εξετάσεις, σαν διδαχθείσες κατ’ οίκον και περνούμε τις τάξεις. Σε δημόσιο σχολείο δεν θέλουν να μας στείλουν, γιατί εκεί, λέει ο παππούς, έχει τόσα παιδιά σε κάθε τάξη, που μπορεί να περάσει μισός χρόνος και να μη σε σηκώσουν για μάθημα. Είναι και το ιδιωτικό σχολείο του κυρίου Καρανάση στη γειτονιά μας, μα αυτό, λέει ο μπαμπάς, δεν είναι «για το β α λ ά ν τ ι ό μας»

Όταν πέσαμε πια στα κρεβάτια μας να κοιμηθούμε, άρχισε η Μυρτώ να λέει πως εγώ έφταιγα που τη μάλωσε ο παππούς για την προπαίδεια, γιατί ρώτησα αν θα μπορέσει στ’ αλήθεια να πετάξει ο άνθρωπος. Πού να ξέρω εγώ ότι, για να πετάξει ο άνθρωπος, χρειάζεται κανείς να ξέρει απέξω κι ανακατωτά την προπαίδεια;

Μπορούσε, όμως, ποτέ Κυριακάτικα να πάνε όλα καλά; Αν πηγαίναμε σχολείο, θα μας άρεσε η Κυριακή, που θα μέναμε στο σπίτι. Ενώ τώρα…

- Αχ, να πηγαίναμε σχολείο… λέω δυνατά, αλλά η Μυρτώ κάνει πως δεν ακούει. Τότε είπα ακόμα πιο δυνατά:

- ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ;

- ΛΥ-ΠΟ, ΛΥ-ΠΟ, απάντησε εκείνη κάτω από τα σκεπάσματα.

Αυτά δεν ήταν β υ ζ α ν τ ι ν ά, αλλά μια δική μας γλώσσα, που μόνο οι δυο μας την καταλαβαίναμε. ΕΥ-ΠΟ, θα πει πολύ ευχαριστημένη. ΛΥ-ΠΟ, πολύ λυπημένη. Αν δεν το ρωτούσαμε κάθε βράδυ η μια στην άλλη, δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε. Δεν ξέρω γιατί, τις Κυριακές, σχεδόν πάντα, απαντούσαμε ΛΥ-ΠΟ, ΛΥ-ΠΟ.

Να ’χα τώρα φτερά σαν του Ίκαρου, θα μπορούσα να πέταγα από χώρα σε χώρα και να ρώταγα όλα τα παιδιά του κόσμου: ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ;

10.08.2009

Καλόγρια τσιγγάνα (Federico García Lorca)
















Βουνά και σύγνεφα μακριά
σ'όλα τα γύρω σιγαλιά

Κάμποι και δέντρα μες στη ζέστη
και τα τοιχιά μες στον ασβέστη

Σ' ένα αχερόχρωμο πανί
κεντά η καλόγρια η μικρή

Άχου τι όμορφα κεντάει
το χεράκι της πώς πάει

Βάνει πουλιά, βάνει δεντρά
βάνει και τ' άστρα τα χρυσά

Βάνει στις τέσσερις τις κόχες
τέσσερις αγριομολόχες

Σ' ένα αχερόχρωμο πανί
κεντά η καλόγρια η μικρή

Μα κάθε τόσο αναστενάζει
και κάτι με το νου της βάζει

Λίγο το χέρι σταματά
μες στον αέρα και κοιτά

Στα μάτια της που ανοιγοκλειούν
δυό καβαλάρηδες περνούν

Κι ύστερα πάλι στο πανί
κεντά η καλόγρια η μικρή

Τι ποτάμια! Τι χορτάρια!
Τι λιοτρόπια! Τι φεγγάρια!

Πλάσματα της αρεσιάς της
της ονειροφαντασιάς της


μετάφραση: Οδυσσέας Ελύτης

10.06.2009

Φεδερίκο Γκαρσία Λόρκα (Federico García Lorca)

  • 1898: γέννηση του Φεδερίκο Γκαρσία Λόρκα στο Φουέντε Βακέρος της Ισπανίας. Ο πατέρας του ήταν αγρότης και η μητέρα του δασκάλα πιάνου.
  • γράφτηκε στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γρανάδας , την οποία και εγκατέλειψε για να ασχοληθεί με τη λογοτεχνία, τη μουσική και τη ζωγραφική.
  • 1919:εγκαταστάθηκε στη Μαδρίτη όπου γνώρισε τον Σαλβαδόρ Νταλί, τον σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ και τον ποιητή Ραφαέλ Αλμπέρτι.
  • 1922-1927: γράφει ποιήματα επηρεασμένος από την ισπανική λαϊκή και τσιγγάνικη παράδοση. Γράφει το δεύτερο θεατρικό του έργο "Μαριάννα Πινέδα", το οποίο παρουσιάζεται στην Βαρκελώνη σε σκηνογραφία του Σαλβαντόρ Νταλί.
  • 1929: συνεργάζεται με τους δύο στενούς του φίλους Νταλί και Μπουνουέλ για τη ταινία "Ανδαλουσιανός σκύλος".
  • 1929-1930: θέλωντας να λυτρωθεί απο προβλήματα στην προσωπική του ζωή ταξιδεύει στις Η.Π.Α. και στην Κούβα
  • 1930: επιστρέφει στην Ισπανία.
  • 1931: Ασχολείται εντατικά με τη συγγραφή θεατρικών έργων. Εκείνη την περίοδο γράφει: "Το Σπίτι Της Μπερνάρντα Άλμπα", " Ματωμένος Γάμος", "Γέρμα", " Θρήνος Για Τον Ιγκνάθιο Σάντσεθ Μεχίας", τραγωδίες με θέμα τη κοινωνική καταπίεση κι έκδηλο το ανθρώπινο στοιχείο. Οργανώνει θεατρική ομάδα.
  • 1936: συντάση διακήρυξη κατά του φασισμού κι γράφει μια σειρά θεατρικών σκηνών με μορφή επιθεώρησης. Τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς, ξεσπά ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος.
  • 1936: εκτελείται κάτω από άγνωστες συνθήκες. Ο τάφος του δεν βρέθηκε ποτέ.







.
..There's an attic where children are playing
Where I've got to lie down with you soon
In a dream of Hungarian lanterns
In the mist of some sweet afternoon
And I'll see what you've chained to your sorrow
All your sheep and your lilies of snow
Ay, Ay, Ay, Ay
Take this waltz, take this waltz
With its "I'll never forget you, you know!...

10.05.2009

Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών

Where do all the teachers go?

Where do all the teachers go
When its four o’clock?
Do they live in houses
And do they wash their socks?

Do they wear pajamas?
And do they watch TV?
And do they pick their noses
The same as you and me?

Do they live with other people
Have they mums and dads?
And were they ever children
And were they ever bad?

Did they ever, never spell right
Did they ever make mistakes?
Were they punished in the corner
If they pinched the chocolate flakes?

Did they ever lose their hymn books
Did they ever leave their greens?
Did they ever scribble on the desktop
Did they wear old dirty jeans?

I’ll follow one back home today
I’ll find out what they do
Then I’ll put it in a poem
That they can read to you.

10.03.2009

Οι θεοί του Ολύμπου

Μετά από τόσες συζητήσεις για τους δώδεκα θεούς του Ολύμπου οι καλλιτέχνες της Τρίτης τάξης δημιουργούν !!!